VALENCISO

Gogoratzen dut lehengoz Valenciso dastatu nuen eguna. Kasualitatez izan zen. Artean gauza berrien bila nenbilen, sentsazio berriak eta ardo desberdinak dastatzeko irrikitan. Frutaren indarrak eta kolore ilunak nituen gustuko, baina batez ere, gauza berriak eta ezezagunak dastatzea zen nire orduko obsesioa. Eta han denda bateko zoko batean ikusi nuen botila hura. Aldizkari batean irakurriak nituen hari buruzko laudorioak, eta garestiegia ere ez zenez, erosi egin nuen. Etxera heldu bezain pronto ireki, eta denbora pixka bat eman nion.
Harrezkero, uztaldi guztiak dastatu ditut, edan ditut, gozatu ditut.
2005eko uztaldiarekin Valencisok zortzi uztaldi betetzen ditu. Nire lehengo botila 1998ko uztakoa zen, upategiaren lehena.
Luis Valentinek (Valen) eta Carmen Encisok (ciso) sortu zuten Compañia Bodeguera de Valenciso, hamabost urteko lan esperientziaren ondoren. Beste upategi batean aritu ziren ordura arte, eta ardoa ikusteko haien modu pertsonala islatu nahi zuten proiektu berrian.
Ardo bakarra egiten dute Valencison, betiere erreserba, beren marka Valenciso izenarekin. Tempranillo mahatsa baino ez dute erabiltzen ardoa egiteko, mahasti zaharretako tempranilloa, eta Frantziako upelgile onenen upel berrietan ontzen dute ardoa.
Argi dute Valencison, eta haien hitzetan, «koherentea» da haien filosofia; «mailak onartzen ez dituen kalitate handiko printzipioari jarraitzen diogu: upategi bat, marka bat, ardo bat»
Ardoen panoraman era askotako ardoak dauzkagu, eta Valenciso ardo gastronomikoa dela esango nuke nik, eta esango dizuet zergatik: asko irabazten duelako janari egoki bat ondoan duenean eta horretarako pentsatuta dagoela esatera ere ausartuko nintzateke.
Valenciso aurkitu nuenean lagun bati esan nion nire ezjakintasunean: «Borgoinatxo bat aurkitu dut Errioxan»; eta badakidan arren ez duela benetan Borgoina batekin zerikusirik, baditu haien dotorezia eta sotiltasuna. Hori da batez ere Valenciso: ardo dotorea, ardo fina, Carmen Enciso eta Luis Valentin bezain dotoreak.
Valenciso ardo «modernoa» da ala «klasikoa»?
Klasikoen bertuterik onenak ditu: borobiltasuna, dotorezia, fintasuna... baina ukitu modernoekin, kolore gehixeago, fruta zoragarria eta upel berriek ematen dioten ukitu zoragarria...
Modernoak edo klasikoak. «Borroka» horretan, eztabaida horretan, tartean agertzen da, bide egokian, Valenciso; Roda, Contino eta beste batzuk agertzen diren moduan...
Gabon hauetan nik behintzat egin dut nire hautua, beste gauza batzuk ere edango ditugu etxean, baina Valenciso ez da faltako. Ondo amaitu urtea, eta Urte berri on!