Ez daukagu ardo zuri gazteak, ondugabeak, gordetzeko ohiturarik, baina gordetzera ausartuko bagina, oso gauza interesgarriak eta bitxiak aurkituko genituzke, eta batzuetan harrigarriak ere bai, ardo horiek denborarekin izaten duten bilakaerari buruzkoak.
Ez litzateke astakeria bat pentsatzea kalitatezko ardo zuri bat, ondo egindakoa, mahats nobleak erabiliz urtean edateko baino zertxobait gehiago ere eskaintzeko gai dela; alegia, pentsatzea hiruzpalau urtez bilakaera egokia izango duela.
Baina inoiz horrelako ardo bat gordetzen badugu, zer uste dugu agertuko zaigula botilan hiru urtera edo geroago irekitzean?
Ez dugu aurkituko, noski, fruta freskoa, ardo zuri gazte batek eskain ditzakeen aroma intentsitate azpimarragarriarekin, verdejoak eta albariñoak adibidez merkaturatu berriak direnean oso nabarmen agertzen dituztenak. Aitzitik, botilan, oxigeno gabe, garartutako erredukzio edo laburketak emango dituen ezaugarriak aurkituko ditugu. Koloreak biziagoak izango dira, logikoki, eta lasto eta berde tonuetatik limoi edota urre koloreetara hurbilduko dira gehiago.
Sudurrean eta ahoan utziko dizkigun sentsazioak batzuetan hortxe-hortxe egoten dira, mugan; atseginaren eta desatseginaren arteko mugan, alegia. Lehen fruta freskoa zena orain, urte batzuk geroago, fruta antzigartua, lehortua edota ur-azukrean, irasagar ukituarekin eta inoiz fruitu lehorrak eta guzti (hurra, arbendol, arbendol mingotsa bilakaera muturrekoa bada...).
Ezti ukituak ere oso ohikoak dira, eta zenbait kasutan Europa erdialdeko ardoen antzeko bilakaera ikusi ohi da, hidrokarburoak, petrolio, gas usainekin... Alde negatiboan olio usaina, olio zaharmindua bereziki, usain metalikoak (deposituak) eta oxidazioak (fruta pasatua, ajerezazioa) aurki ditzakegu.
Ahoan azidotasuna ezinbesteko elementua da ardo zuri batek bizirik irauteko eta suposatzen zaion freskotasuna adierazteko, baina beste dohain edo ezaugarri guztiak galtzen baditu, ahoan ardo hutsak eta bortitzak gertatuko zaizkigu.
Zahartzeko asmoa dugun ardoak gutxieneko egitura, gorputz pixka bat eta bolumena (koipe sentsazioa) baldin baditu, errazagoa izango da ardoaren oreka denbora luzeagoan modu egokian mantentzen. Eta, bestalde, fruta gehiago edo gutxiago mantentzeak zapore ondokoa atseginagoa izatea edo mingotsegia edota metalikoa izatea ekarriko du.
Argi dago faktore askok dutela eragina kontu honetan; besteak beste, uztaldiaren kalitateak, upategiaren filosofiak eta, jakina, botila gordetzeko izan diren baldintza egokiak edo ez hain egokiak.
Baina jolas polita izan daiteke eta ez dugu, gainera, diru askorik gastatu behar honelako esperimentu bat egiteko. Ausart gaitezen... zer gertatuko ote da?
Ez litzateke astakeria bat pentsatzea kalitatezko ardo zuri bat, ondo egindakoa, mahats nobleak erabiliz urtean edateko baino zertxobait gehiago ere eskaintzeko gai dela; alegia, pentsatzea hiruzpalau urtez bilakaera egokia izango duela.
Baina inoiz horrelako ardo bat gordetzen badugu, zer uste dugu agertuko zaigula botilan hiru urtera edo geroago irekitzean?
Ez dugu aurkituko, noski, fruta freskoa, ardo zuri gazte batek eskain ditzakeen aroma intentsitate azpimarragarriarekin, verdejoak eta albariñoak adibidez merkaturatu berriak direnean oso nabarmen agertzen dituztenak. Aitzitik, botilan, oxigeno gabe, garartutako erredukzio edo laburketak emango dituen ezaugarriak aurkituko ditugu. Koloreak biziagoak izango dira, logikoki, eta lasto eta berde tonuetatik limoi edota urre koloreetara hurbilduko dira gehiago.
Sudurrean eta ahoan utziko dizkigun sentsazioak batzuetan hortxe-hortxe egoten dira, mugan; atseginaren eta desatseginaren arteko mugan, alegia. Lehen fruta freskoa zena orain, urte batzuk geroago, fruta antzigartua, lehortua edota ur-azukrean, irasagar ukituarekin eta inoiz fruitu lehorrak eta guzti (hurra, arbendol, arbendol mingotsa bilakaera muturrekoa bada...).
Ezti ukituak ere oso ohikoak dira, eta zenbait kasutan Europa erdialdeko ardoen antzeko bilakaera ikusi ohi da, hidrokarburoak, petrolio, gas usainekin... Alde negatiboan olio usaina, olio zaharmindua bereziki, usain metalikoak (deposituak) eta oxidazioak (fruta pasatua, ajerezazioa) aurki ditzakegu.
Ahoan azidotasuna ezinbesteko elementua da ardo zuri batek bizirik irauteko eta suposatzen zaion freskotasuna adierazteko, baina beste dohain edo ezaugarri guztiak galtzen baditu, ahoan ardo hutsak eta bortitzak gertatuko zaizkigu.
Zahartzeko asmoa dugun ardoak gutxieneko egitura, gorputz pixka bat eta bolumena (koipe sentsazioa) baldin baditu, errazagoa izango da ardoaren oreka denbora luzeagoan modu egokian mantentzen. Eta, bestalde, fruta gehiago edo gutxiago mantentzeak zapore ondokoa atseginagoa izatea edo mingotsegia edota metalikoa izatea ekarriko du.
Argi dago faktore askok dutela eragina kontu honetan; besteak beste, uztaldiaren kalitateak, upategiaren filosofiak eta, jakina, botila gordetzeko izan diren baldintza egokiak edo ez hain egokiak.
Baina jolas polita izan daiteke eta ez dugu, gainera, diru askorik gastatu behar honelako esperimentu bat egiteko. Ausart gaitezen... zer gertatuko ote da?
No hay comentarios:
Publicar un comentario