Otsailean, maiteminduen egunean, Sketch, Raul Perezek albariñoz egindako ardo bikaina izan genuen hizpide. Raulek hemeretzi metrora murgilduta Arousako itsasadarrean ondutako ardoa.
Gaur antzeko esperientzia baten berri ekartzera natorkizue. Eta esperientzia horren arduraduna Euskal Herrikoa da; Biasterikoa, hain zuzen ere: Javier San Pedro, Vallobera Upategikoa. Javier oso gaztea da, eta gaztetasunak ematen dion ausardia erakusten du. San Carlos de la Rapita (Tarragona) aukeratu du bere ardoak ontzeko tokia. San Carlos de la Rapitako itsasoko urak, alegia. Bertako uretan jartzen dituzte ostrek arrautzak, eta horregatik aukeratu omen zituen Javierrek urok bere ardoak ontzeko. Binaka elkartuta (bata lakratuta eta bestea kortxoa begibistan duelarik) hamar botila urperatu zituen, eta 66 eta 177 egunen arteko ontzea izan zuten ur azpian. Botilak atera ondoren egindako dastatzeen arabera, ardoaren bilakaera astirotu egiten zen.
Baina ez dira ez Raul Perez ezta San Pedro ere, honetan aintzindari. Viña Casanueva upategi txiletarrak baditu modu honetan «ondutako» ardoak. Ardo horiek sei hilabetez egoten dira urpean tapoi hermetikoekin eta, ez hondatzeko, berniz berezi bat daramaten etiketekin.
Baina prozesu horien onuren inguruko zalantza eta eztabaida asko dago. Txilenoek tenperatura egonkorra aipatzen dute (8&fraq14;eta 9&fraq14; artekoa), uraren mugimendu leuna, argitasunaren falta eta presioa. Baina baldintza horiek Ozeano Barean izaten dira. San Carlos de la Rapitan botilak udazkenean urperatu ziren, ura bederatzi gradutan zegoela, eta, uretatik atera zituztenean, urak hogei gradu zituen. Uren sakontasuna 5,5 metrokoa da, eta Sketcharen kasuan, adibidez, hemeretzi metrokoa...
Alde handiak batzuen eta besteen artean zientifikoki ezer bermatzeko. Hori ematen du, behintzat.
Baina, egon badago benetazko esperientzia bat, non erakusten den itsaso sakoneko ur hotza ardoa gordetzeko eta zahartzeko lagungarria dela.
XX. mende amaieran Baltikoan hondoratutako goleta batetik 1907. uztako Heidsieck xanpain botila batzuk berreskuratu ziren. Dozena pare bat Christie's-en enkantean atera ziren, eta dastatzeko aukera izan zutenek ardoa, harrigarria ematen badu ere, zuen adinerako, izugarri fresko eta gazte zegoela baieztatu zuten. Zin dagizuet ni ez nengoela tartean, baina inbidia pixka bat sentitzen dudala.
Orain polita litzateke, adibidez, Sketch eta Terran Perlaren (San Pedrorena) arteko dastaldi konparatibo bat egitea. Saiatuko gara. Eta lortzen badugu, kontatuko dizuet. Zin dagit.
Gaur antzeko esperientzia baten berri ekartzera natorkizue. Eta esperientzia horren arduraduna Euskal Herrikoa da; Biasterikoa, hain zuzen ere: Javier San Pedro, Vallobera Upategikoa. Javier oso gaztea da, eta gaztetasunak ematen dion ausardia erakusten du. San Carlos de la Rapita (Tarragona) aukeratu du bere ardoak ontzeko tokia. San Carlos de la Rapitako itsasoko urak, alegia. Bertako uretan jartzen dituzte ostrek arrautzak, eta horregatik aukeratu omen zituen Javierrek urok bere ardoak ontzeko. Binaka elkartuta (bata lakratuta eta bestea kortxoa begibistan duelarik) hamar botila urperatu zituen, eta 66 eta 177 egunen arteko ontzea izan zuten ur azpian. Botilak atera ondoren egindako dastatzeen arabera, ardoaren bilakaera astirotu egiten zen.
Baina ez dira ez Raul Perez ezta San Pedro ere, honetan aintzindari. Viña Casanueva upategi txiletarrak baditu modu honetan «ondutako» ardoak. Ardo horiek sei hilabetez egoten dira urpean tapoi hermetikoekin eta, ez hondatzeko, berniz berezi bat daramaten etiketekin.
Baina prozesu horien onuren inguruko zalantza eta eztabaida asko dago. Txilenoek tenperatura egonkorra aipatzen dute (8&fraq14;eta 9&fraq14; artekoa), uraren mugimendu leuna, argitasunaren falta eta presioa. Baina baldintza horiek Ozeano Barean izaten dira. San Carlos de la Rapitan botilak udazkenean urperatu ziren, ura bederatzi gradutan zegoela, eta, uretatik atera zituztenean, urak hogei gradu zituen. Uren sakontasuna 5,5 metrokoa da, eta Sketcharen kasuan, adibidez, hemeretzi metrokoa...
Alde handiak batzuen eta besteen artean zientifikoki ezer bermatzeko. Hori ematen du, behintzat.
Baina, egon badago benetazko esperientzia bat, non erakusten den itsaso sakoneko ur hotza ardoa gordetzeko eta zahartzeko lagungarria dela.
XX. mende amaieran Baltikoan hondoratutako goleta batetik 1907. uztako Heidsieck xanpain botila batzuk berreskuratu ziren. Dozena pare bat Christie's-en enkantean atera ziren, eta dastatzeko aukera izan zutenek ardoa, harrigarria ematen badu ere, zuen adinerako, izugarri fresko eta gazte zegoela baieztatu zuten. Zin dagizuet ni ez nengoela tartean, baina inbidia pixka bat sentitzen dudala.
Orain polita litzateke, adibidez, Sketch eta Terran Perlaren (San Pedrorena) arteko dastaldi konparatibo bat egitea. Saiatuko gara. Eta lortzen badugu, kontatuko dizuet. Zin dagit.
No hay comentarios:
Publicar un comentario