TERROIR AL LIMIT

Prioratek izugarrizko xarma duela ez dizuet ukatuko, toki magikoa, telurikoa. Bere paisaiak eta klimak ardoei mineraltasuna ematen diete, izaera mediterranearra, sendotasuna eta alkohol ugari. Muturreko mahastiak, terrazetan zintzilik, malda gogorrak eta arbelezko zorua (llicorella)... zoragarria. Priorateko geografia gutxi aldatu da urteekin, baina upategiak eta ardo markak izugarri ugaritu dira. Proiektu batzuek inbertsio handiak dituzte babes, eta beste batzuek izaera pertsonalagoa dute, eta segur aski ausartagoak ere bai ardoaren izaeraren ikuspuntutik baina askoz txikiagoak tamainaren aldetik. Eta bitxia bada ere, azken horien arteko zenbaitetan azpimarragarria da atzerritarren presentzia. Gaur, Terroir al Limit proiektuari buruz arituko naiz, Eben Sadie Hegoafrikako enologoaren eta Dominik A. Huber alemaniarraren proiektua, hain zuzen. Upategiaren izenak sortzen duen oihartzunak Borgoinara garamatza zuzen-zuzenean. Lurzorua, lurra, terroir-a muturreraino. Hamar hektarea baino ez, eta bost ardo klase. Guztira, hamabi mila botila. Bost ardo horietatik bat Vi de la vila, herri ardoa dela azpimarratu behar dugu Torroja Vi de Poble alegia. Torroja herriaren inguruko mahatsez egindakoa, 150 eta 350 metroan jasotako cariñenarekin eta garnatxarekin. Beste lau ardoetatik bi Borgoinako premier cru-ren parekoak lirateke, eta, etiketan, vi de costers (malda edo mazela ardoa) eta beste biak grand cru lirateke, betiere haien interpretazio pertsonalean. Borgoinan ez bezala, Terroir al Limiten grand cru-ak mahasti garaienetatik datoz, eta costers edo premier cru-ek 500 eta 600 metro bitarteko mahastiak dituzte jatorri. Ebenek eta Dominikek 2000. urteko mahats-bilketan ezagutu zuten elkar, Prioraten. Artean, Dominik Martinetekoekin ari zen lanean, eta Ebenek Prioratora bidaiatu zuen Londonen Mogador eta martinet dastatu ondoren Priorat ezagutzeko gogoz. Mahastian biodinamika dute iparrorratza batez ere graduazio alkoholikoa jaisteko helburuarekin. Upategian egiten den aukeraketaren helburu nagusia mahatsak ezin garbiago eta osasuntsuago heltzea litzateke. Baina txortenarekin egiten dute lan!!! Harrigarria!!! Haien esanetan hartzidura homogeneoagoa eta leunagoa lortzeko asmoz. Eta hartzidura abiatzeko, legamia autoktonoak baino ez dira erabiltzen, jakina, biodinamikaren jarraitzaileak izanik. Terroir al Limitek eskaintzen duen gauzarik azpimarragarriena ez da, beharbada, lurrarekin duten inplikazioa, hori inguruko ardogile gehienek erakusten baitute. Harrigarriena da beren ardoek nola islatzen duten bakoitzak bere jatorria, bere lurraren ispilu bilakatuz. Nik Valentzian izan dut horietariko batzuk dastatzeko parada, eta penagarria da, produkzio txikiak eta hain prezio handiak kontsumitzaileari helaraztea asko zailtzen dutelako.